برزرکر ها خطرناک ترین جنگجویان وایکینگ و تاثیر شامان و جادو بر خشونت آنها

جنگجویان وایکینگ خشونت و وحشیگری مثال زدنی داشتند. اما این سربازان چگونه به این حد از خشم میرسیدند ، نام انها چه بود و این خشونت از کجا تاثیر میگرفت. با ما همراه باشید. تا پاسخ این سوال ها را به خوبی بدهیم.

اساطیر به زبان ساده : آکر شیری که افق های مصر را به هم وصل میکند

فلسفه به زبان ساده : خلاصه نظریات ولتر

روانشناسی به زبان ساده : 7 نکته برای درک بهتر زبان بدن

لغت برزرکر به چه معناست ؟ برزرکر چیست ؟

در نوشته های اسکاندیناوی به برزکر به عنوان جنگجو های با خشونت حیوانات وحشی اشاره شده است. در اسکاندیناوی این لغت به صورت برزرکیر تلفظ میشود. و به معنای “با لباس خرس” است. این درحالی ای است که برخی مورخین این کله را به صورت “bare shirt” یا بدون زره برداشت کرده اند. و باور داشتند این جنگجو ها بدون زره به نبرد میرفتند تا خوی مهاجم آنها بیشتر شود. اما اکثریت با این برداشت مخالف اند.

برزرکر ها در پسا-وایکینگ

احتمال این که این جنگجویان پوست خرس میپوشیدند احتمالا به سنت و علاقه ی وایکینگ ها به جادو و اساطیر بوده است. در اساطیر و سنت وایکینگ ها سه حیوان بیشتر از دیگران دیده میشود :گرگ ، گراز وحشی و خرس.(به این موضوع در بخش شامان بیشتر میرسیم)

احتمال میرود که سنت پوشیدن لباس خرس یا گرگ به پیش از وایکینگ ها برمیگردد ، چرا که در سنگ نوشته های روم باستان ، آثاری از سربازان قبایل ژرمن دیده میشود ، که بدون زره ، بدون کفش یا پاجامه و سلاح های خاص ژرمن ها دیده میشود که برخی یا شنلی از پوست گرگ دارند ، یا از پوست خرس. در تاریخ کمتر دیده شده است که گرگ-پوش ها و خرس-پوش ها در کنار هم بجنگند ، اما یکی از حماسی ترین نبرد ها که هردو قشر در یک جبهه جنکیدند ، در نبردی تحت فرمان هرالد فیرهیر شاه نروژ بوده است.

خطرناک ترین انواع سربازان و جنگجویان وایکینگ

برزرکر جنگجویان پوست خرس پوش

علت پوشیدن پوست خرس ، جذب قدرت های خرس مرده بود. وایکینگ ها و قبایلی که به این باور ها گرایش داشتند پوشیدن پوست خرس را نوعی جادو میدانستند.حتی پس از مرگ نیز این پوست کفن این جنگجویان میشد. اوایل این سبک جنگجویان تنها مختص به قبیله ای به همین نام بودند ، اما بعد ها به وفور در اروپای شمالی در جنک ها به کار برده میشدند.

خشونت این سربازان در جنگ بسیار بالا بود.به این خشونت برزرکرگنگ گفته میشد. آنها هنگام حمله مانند خرس فریاد میکشیدند ، و از دهان انها آب دهان انها مانند کف خارج میشد وسپر های خود را مانند پنجه ی خرس به زمین میکشیدند. صورت آنها ملتهب و قرمز میشد و رگ های انها بیرون میزد. انها باور داشتند این کار ها قدرت خرس درون آنها را افزایش میداد و آنها را در برابر فلز و آتش مقاوم میساخت. به همین علت با ترس کمتری به دشمن حمله میکردند و روحیه ی مهاجم تری داشتند. امری که در دل شجاع ترین سربازان اروپایی ترس می انداخت. به همین دلیل در سرزمین های مسیحی به این سربازان اهریمن شیطانی گفته میشد.

همچنین به سربازان وایکینگ آموزش داده میشد که از سربازان وایکینگ برزرکر فاصله بگیرند. چرا که در حالت برزرکرگنگ ، آنان فرق دوست و دشمن را نمیدانند و هر چه در راه خود ببینند نابود میکنند. بحثی میان تاریخ دانان وجود دارد ، که ممکن است شامان ها نوعی قارچ توهم زا به نام Amanita muscaria را به عنوان جادو به برزرکر ها میدادند ، که باعث این خشونت بی بدیل میشد.

برخی دیگر باور دارند که سال ها استرس ، ترس و هیاهوی جنگ یک جنگجو را بی احساس و هیستریک میکند ، که در اواسط عمر خود خشونت و دیوانگی ، زخم های سال ها آسیب روانی بر فرد را میپوشاند. و زمانی که جنگ سالاران ، چنین چیزی را در سربازان خود مشاهده میکردند (هاماسک را بخوانید) تصمیم میگرفتند او را وارد گروه برزرکر کنند. گروهیی که این خشونت را تشویق و تشدید میکرد.

پادشاهان اسکاندیناوی و وایکینگ از برزرکر ها به عنوان سپاه خبره استفاده میکردند. و بعد ها انها به گارد سلطنتی ارتقا میافتند. اما شاه هرالد فیرهر از نروژ از این ارتش برای حملات شوک آور استفاده میکرد.

هاماسک و این که چگونه عضو برزرکر ها میشدند.

برای این که یک جنگجو برزرکر شود ، باید مرحله ی هاماسک به معنی “تغییر” را پشت سر میگذاشتند. این مرحله این طور توصیف شده است که فرد باید وارد مرحله ای از خشونت حیوانی شود. همچنین از لغاتی مانند “هامرام”(hamrammr) استفاده میشود که به صورت shapestorng ترجمه شده است. و به این معناست که فرد میتواند به راحتی فیزیک خود را به خرس تغییر دهد. (این موضوع را در بخش جادوی شامان بررسی میکنیم. ) به همین علت مورخان غالبا این دست سربازان را بیشتر دیو یا هیولا میخوانند تا انسان معمولی.

اولفنار جنگجویان پوست گرگ

این سبک جنگجویان تنها مختص اساطیر و تاریخ وایکینگ ها نیست و آثاری از آن در اکثر کشور های دنیا دیده میشود. در برخی موارد این موضوع به گرگنما یا گرگینه که یک هیولای افسانه ای است بازمیگردد. که گفته میشود این افسانه از برزرکرگنگ تاثیر گرفته است که انسان مانند حیوانی وحشی رفتار میکند.

در برخی نوشته ها به آنها سربازان مخصوص اودین میگفتند. آنها نیز مانند برزرکر ها باور داشتند پوشیدن پوست گرگ به آنها قدرت گرگ را میداد و در نتیجه آنا را در برابر فلز و آتش مقاوم میساخت. بر سپر های انها عموما اساطیر و آئین اسکاندیناوی دیده میشد که میتوان به همین دلیل علت این که به آنان جنگجویان اودین گفته میشد را درک کرد.

وینفیلکینگ جنگجویان گراز پوش

گراز در تاریخ و فرهنگ اسکاندیناوی جایگاه خاصی دارد. این حیوان نماد ایزد اسکاندیناوی ، فریر است ، که گرازی بزرگ به نام گولینبورستی داشت. همچنین ایزدبانو فریا  گرازی به نام هیلدسوینی داشت. ایند و گراز مخصوص در اکثر نوشته ها و تصاویر مخصوص به مراسم اسکاندیناوی به چشم میخورد.

این جنگجویان جناح مقابل و پیش رو یا طلایه ی ارتش وایکینگ را تشکیل میدادند. که به آن “سر گراز” گفته میشد. و شکل این جناح حالتی قلم شکل داشت. و در نوک این ایرتش دو تا از قوی ترین و ماهر ترین این سپاه قرار میگرفتند که دندان ها یا بینی سرگراز محسوب میشدند. این دو قهرمان بیشترین اطلاعات را از جغرافیای محل نبرد داشتند و مهارت زیادی در تغیر ظاهر و سرعت داشتند.

انواع دسته ی برزرکر ها

برزرکر های شاه kings berserker

برزرکرهای چالشگر Hall-Challenging berserker

هولمگانگوماور homgangumaor

برزرکر وایکینگ Viking berserker

شامان ها و طلسمی که وایکینگ ها در نبرد استفاده میکردند.

وایکینگ ها بسیار به اساطیر ، خدایان و سحر و جادو اعتقاد و باور داشتند. این موضوع در فرهنگ آنها بسیار ریشه کرده بود. و قابل درک بود که وارد عرصه ی جنگ های انها نیز بشود.

جادوگران و ساحران وایکینگ ها باعث شدند این باور در بین سربازان وایکینگ ایجاد شود که آنها میتوانند قدرت و توانایی های حیوانی که پوست آن را پوشیده اند جذب کنند. و به نوعی روح و جسم این سربازان به این حیوانات تبدیل شود و بازگردد. امری که به عنوان شامان در شمال آسیا و آمریکا شناخته میشده است. یعنی فرد در هنگام نیاز قدرت این را داشته باشد که به آن حیوان کشته شده تبدیل شود و سپس به حالت عادی خود بازگردد.

همچنین جادوگران این باور را در سربازان ایجاد کردند که با نگاه خشم آلود به دشمنان ، نه تنها روح دشمنان سست و آسیب پذیر میشود ، بلکه سلاح های انها کند میشد (اصطلاحی که بار ها در نوشته های وایکینگ به آن اشاره شده است که “فلز و آتش بر انها اثر ندارد.”)